VELVET ARMOUR
July, 2021
Het zal sommigen niet zijn ontgaan: er komt in oktober een nieuw solo album van mij uit. Dat is het derde album dit jaar waaronder ik een stevige handtekening zet: allereerst natuurlijk ‘Out Of This World’, het achttiende Kayak album, dat begin mei verscheen, met vijftien nieuwe nummers.
Daarna volgde ‘Huisje aan C”, officieel een CD/boek van alleen Youp van ’t Hek, maar Youp was zo aardig om ook mijn naam als mede-maker van de liedjes op de voorkant te zetten. De dertien nummers daarop waren weliswaar voor een deel al eerder verschenen in een live versie, maar toch.
En dan nu, althans, in oktober, een nieuwe soloplaat onder de titel ‘Velvet Armour’. Daar staan zeventien nummers op. Eigenlijk achttien, maar één ervan is een reprise omdat ik de fluitpartij, gespeeld door Annet Visser, zo mooi vond, dat ik besloot om 'River To The Sea' te herhalen, zonder mijn zang.
Op ‘Velvet Armour’ staat één oud nummer: de eerste online single ‘My Heart Never Changed’, zoals Kayak fans zullen weten, in 1975 al gedaan door de band op de lp ‘Royal Bed Bouncer’. Niet dat ik te weinig materiaal had, of vond dat de originele versie verbetering behoefde, maar dit nummer legt nu eenmaal een duidelijk muzikaal verband tussen een deel van het Kayak repertoire en mijn solowerk van de laatste jaren. Hier komt het vandaan, zoiets- een redenering die ook ten grondslag lag aan de drie Kayak nummers die op mijn vorige solo album stonden. Overigens staat mijn versie van MYNC dichter bij de originele Kayak uitvoering dan welke latere bezetting van de band dat, denk ik, had kunnen bewerkstelligen.
Met deze tsunami aan nieuwe platen dit jaar lijkt het alsof ik wat in te halen had. Begrijpelijk, maar zo voel ik dat zelf niet. Wat Kayak betreft waren we al eind 2019 begonnen met het nieuwe werk, alleen strooiden mijn hartaanval en daarna de Covid pandemie roet in het eten. De CD met Youp stond al zo’n tien jaar in de planning, maar mede door de pandemie opperde Youp begin dit jaar om van de nood een deugd te maken en die plaat nu eindelijk eens te gaan maken. En aan ‘Velvet Armour’ werk ik eigenlijk al sinds 2014, het jaar na de release van ‘The Lion’s Dream’- alleen besefte ik dat vorig jaar pas.
Het was namelijk niet eens echt de bedoeling om weer een solo plaat te maken. Ik heb geen ambities als solo artiest, ga ook niet live spelen met dit project, maar sommige dingen kun je nu eenmaal niet met een groep doen, omdat ze te persoonlijk zijn en je kunt eindigen met een verwaterde versie van jezelf.
Voor mij was het in feite al genoeg geweest om mijn demo’s op Bandcamp te zetten en dan maar eens zien. Daarmee was ik mijn ei kwijt en bleef de muziek in elk geval niet bij mij op de plank liggen stof te happen met het label ‘onaf’ opgeplakt. Tegelijkertijd was ik daarmee- omdat het demo’s bleven- niet verplicht om er een zo ‘goed’ mogelijk klinkend ‘product’ van te maken. Ik heb namelijk wel een aardige en functionele thuisstudio, maar het is bepaald geen Wisseloord of Abbey Road, en ik kan wel wat opnemen maar ben geen geluidstechnicus. En als Kathy Keller van het label Friendly Folk Records zich niet had gemeld naar aanleiding van een Facebook post hierover, was Velvet Armour inderdaad misschien wel geëindigd als digitale download demo op Bandcamp.
Al jaren heerst or onder muzikanten een heel ander soort pandemie dan Covid19, namelijk Demoïtis: het idee dat je demo’s beter zijn dan de uiteindelijke plaat. Helaas zijn er nog geen vaccins tegen bekend, en Ik besloot dus dat ik met het nieuwe album zo dicht mogelijk bij mijn demo’s zou blijven, maar wel met als doel die zo goed mogelijk te laten klinken. De enige die ik dan de schuld kon geven, was ikzelf. Voila, ‘Velvet Armour’.
Daarmee kom ik vanzelf op de zang. Op enkele koortjes na doe ik inderdaad alles zelf, en omdat mijn stem zo bepalend (en, ik geef het toe, zelfs een tikkie vreemd) is, heb ik er ook lang over getwijfeld. Mijn hele muzikale leven ben ik immers al zoek naar vocalisten die uit mijn liedjes kunnen halen wat ik er in stop. Soms lukt dat, soms niet. Dat heeft niks te maken met de kwaliteit van deze vocalisten. Het kan best zo zijn dat veel nummers er zelfs door zijn opgeknapt (ik vermoed bijvoorbeeld niet dat Ruthless Queen in mijn versie ook zo’n succes was geworden), maar…er blijft vrijwel altijd een niet helemaal te verklaren afstand tussen wat ik schrijf en hoe het uiteindelijk gezongen wordt. Daarom wilde ik ook het vocale traject niet uitbesteden. Laat ik het zo zeggen: dichter dan dit kun je bij mij niet komen. En dat is het soort plaat dat ik wilde maken.
Ik doe trouwens niet álles zelf. Instrumentaal wordt het album naar een beduidend hoger plan getild door fluitiste Annet Visser en fiddle speler Rens van der Zalm (beiden ook te horen op The Lion’s Dream), en violiste Maria-Paula Majoor en haar Matangi strijkkwartet. In een aantal nummers doet ook mijn eigen Irene Linders mee in de koortjes (daarmee houdt de Kayak connectie ook meteen wel zo’n beetje op).
Qua muzikale stijl ligt het album in de lijn van ‘The Lion’s Dream’. Een persoonlijke mix van folk, medieval, renaissance, barok, een beetje prog- ik ben geen purist, maar schrijf, speel en zing op gevoel, en ik overschrijd daarbij met graagte maar vooral argeloos alle kunstmatig bedachte muzikale grenzen. Dat betekent risico nemen. Het hoort erbij.
Het voert wat ver om het hier ook uitgebreid over de teksten te hebben, maar voor het titelnummer maak ik een uitzondering. Velvet Armour gaat over de geharnaste kwetsbaarheid van kunstenaars- niet specifiek van mezelf trouwens, maar dit terzijde. Muzikanten, schrijvers, schilders, iedereen die zijn ziel blootlegt is kwetsbaar. Het is de essentie van het kunstenaar-zijn. Scheppend of uitvoerend, dat maakt niet uit. Het beschermend harnas ziet er misschien indrukwekkend uit maar is in werkelijkheid van fluweel. Een prik met een zwaard, en je bent er doorheen. Veel symbolischer kon ik het niet maken.
(ENGLISH) =============================
Some of you may have noticed that in October my new solo album will be released. It’s the third album this year with a pretty strong signature of yours truly: first of all of course ‘Out Of This World’, Kayak’ eighteenth album that was released in the beginning of May with 15 new songs
Followed by ‘Huisje aan C’ (House on the C)- officially a CD/book by Dutch comedian/writer/singer Youp van ’t Hek who was so considerate to also put my name on the front as co-creator. The 13 songs on this album had partly been released before in a live version, but nonetheless.
Now then- well, October- a new solo album titled ‘Velvet Armour’. It contains seventeen tracks. Eighteen, to be exact, but one of them is a reprise because I decided to make an extra version of 'River To The Sea' without my vocals because I so loved the flute part played by Annet Visser.
There’s one old song on Velvet Armour: the first presale exclusive single ‘My Heart Never Changed’, a track that most Kayak fans will know as it was released earlier by the band in 1975 on the album ‘Royal Bed Bouncer’. It’s not that I didn’t have enough material, or thought that the original version needed to be improved, but this song establishes a clear musical connection to a part of the Kayak oeuvre and my more recent solo work. That is where it’s coming from, so to speak- an idea that motivated me to rerecord three Kayak songs for my previous solo album. And I think that my version now is closer to the original than any later line up of Kayak could have accomplished.
Seeing this tsunami of new albums this year it seems as if I had some catching up to do. An understandable thought, but that’s not how I see it. As for Kayak, we had already started recording the new album in 2019, but my heart attack and later Covid-19 delayed recordings and release for at least six months. The CD with Youp had been cooking since ten years, but partly because of (or thanks to) the pandemic Youp suggested we would make good use of our ‘free’ time and finally start making this album. And I have already been working on ‘Velvet Armour’ since 2014, the year after ‘The Lion’s Dream’- it’s just that I didn’t realize that until recently.
I didn’t really intend to make a solo album again. I have no ambitions as a solo artist, and will not play live with this project- but some things are just hard to do with a band because they are too personal. The result may be a watered down version of yourself.
I would have been perfectly happy to put my demo’s on Bandcamp and then wait if something would happen. I would have done what needed to be done and not shelved the music forever, gathering dust with the label ‘unfinished’ stuck to it. At the same time I wasn’t forced to make it sound as ‘good’ as possible- because they would still be demo’s. I happen to have a decent home studio but it’s not Abbey Road, and I can do my own recordings but I am not an engineer. And if Kathy Keller of the Friendly Folk Records hadn’t responded to a Facebook post of mine about this, chances are that Velvet Armour would have ended as digital download demo on Bandcamp.
There’s another pandemic going around among musicians, other than Covid19, and it’s called Demoitis. It is the notion that one’s demos are better than the final result on the album. I am also bothered by it. Unfortunally no vaccin has been discovered yet to cure this, so I decided that with my new album I would stay as close to my demos as possible- my only goal was to make them sound as good as possible. The only one I could blame then for failing, would be me. Voila, ‘Velvet Armour.’
That brings me to the vocals. Except for some backing vocals, it’s only my voice you are hearing, and because my voice is so determinative (and a bit weird, I admit) I have long been in doubt whether I should sing it myself. My whole musical life I have been looking for vocalists that are able to extract from my songs what I put into them. Sometimes it works, and sometimes not. That has nothing to do with the vocalist’s qualities. Many songs have probably improved because of their skills (I suspect that Ruthless Queen would not have been the success it was if I’d done the lead) but…there’s always that hard to define distance between what I write and how it is performed. That is why I did not want to have the vocals done by somebody else (and I tried). Let me put it this way: this is as close as you can get to me. And that’s the kind of album I wanted to make.
It must be added that I am not doing everything myself. Instrumentally the album is lifted to a much higher level by flutist Annet Visser and fiddler Rens van der Zalm (both can be heard on The Lion’s Dream as well), and violinist Maria-Paula Majoor and her Matangi string quartet. In a couple of songs my own Irene Linders does backing vocals (and that’s really the last connection to Kayak).
The musical style of the album can be compared to ‘The Lion’s Dream’. A personal mix of folk, medieval, renaissance, baroque and a bit of prog- I am not a purist, but write, play and sing as I feel it. I gladly and unknowingly cross any artificially designed musical borders. It means taking a risk. That’s all part of the game.
It may go a bit far to elaborate on the lyrics here- I’d rather let them speak for themselves- but I will make an exception for the title track. Velvet Armour is about the vulnerability of artists- not especially mine, by the way. Musicians, writers, painters, everyone who opens their heart and soul is vulnerable. And that’s exactly what artists do- what else would be the point? The protecting armour may look impressive, but in reality it is just velvet. One dab with a sword and they pierce right through it. That’s as symbolic as I could get.
