THE YOUNG RASCALS

Al anderhalve dag spookt er een liedje door mijn hoofd. Bepaald geen nieuw liedje: het is al meer dan vijftig jaar oud want het stamt uit het midden van de jaren zestig, 1966 om precies te zijn. Het heet Good Loving en de bijbehorende band ging door het leven als the Young Rascals, later om nogal voor de hand liggende redenen veranderd in the Rascals. Met Good Loving hadden ze in Amerika hun eerste grote hit te pakken.

Af en toe struin ik Youtube af, op zoek naar dit soort herinneringen. Toen kwam ik deze tegen:

https://www.youtube.com/watch?v=xA7CPmNqjek

In Nederland zijn ze nooit echt groot geweest. Ze hadden een paar aardige hits: People Got to Be Free en Groovin’, maar daar bleef het bij. In die tijd maakte ik wekelijks mijn eigen hitlijst, maar bijna elke single die deze Amerikaanse band uitbracht, was bij mij wel goed voor een topnotering. Tracks als Come On Up, Too Many Fish In the Sea, Lonely Too Long, You Better Run, Ain’t Gonna Eat Out my Heart Anymore, maar ook het nogal er buiten vallende bijna musical-achtige (maar wat een mooi liedje) walsje How Can I Be Sure, en nog zo wat nummers die ik nog altijd graag hoor. Blue-eyed soul werd de muziekstijl genoemd. Bij gebrek aan beter kan ik me daar wel bij aansluiten.

 

The Rascals bestonden uit vier man. En als je de clip bekijkt, kom je tot de opvallende constatering dat de band geen basgitarist had. In wat ik kon vinden op Youtube dat uit die tijd (’65-’68) dateerde, speelden ze gewoon met zijn vieren. Live en op het eerste album speelde zanger/organist Felix Cavaliere in elk geval orgel bass-pedals, later zijn ze- zeker op de plaat- basgitaar gaan gebruiken.

Waarom ik dit schrijf? Omdat dat liedje al ruim een dag door mijn hoofd spookt en ik vraag me af waarom. Is het een bijzonder liedje? Nou, eigenlijk niet, wel erg aanstekelijk- maar het akkoordenschema is uiterst simpel en zo’n beetje gebaseerd op het bekende La Bamba. (Cavaliere speelde ooit mee met Ringo Star’s all-star band en schakelde tijdens die show waarin ze het nummer speelden moeiteloos over van Good Loving naar La Bamba en weer terug). Maar wat de Rascals er toen mee deden, vond en vind ik nog steeds waanzinnig.  

Wie zijn/waren the (Young) Rascals? Ten eerste is daar dus Felix Cavaliere. Zijn scheurende, jankende en brullende Hammond orgel maakte van Good Loving een eerste klas rock song. Felix was ook de leadzanger van de band, en met zijn uit duizenden herkenbare geluid werd Good Loving tegelijkertijd een energiek soulnummer (maar dan zonder blazers). Drummer Dino Danelli zorgde voor de stuwende en speelse drive met onmiskenbaar de Zuidamerikaanse invloed van het origineel - zijn spel houdt het midden tussen Keith Moon en Gene Krupa. Danelli had ook nog eens een merkwaardig kolderieke uitstraling- een soort mr. Bean on speed achter de drums, zou je kunnen zeggen, die behendig de drumstokjes deed roteren tijdes de tellen rust. Gene Cornish was op die bijna tegen zijn schouder aangehouden gitaar, niet eens zo opvallend maar o zo functioneel. Tenslotte Eddie Brigati, die als muzikant (hij speelde voornamelijk tamboerijn en maracas) misschien niet onmisbaar zou zijn geweest, maar hij was wel medeschrijver van veel van hun hits dus belangrijk. Het geheel werd in het begin gecompleteerd door nu uiterst potsierlijk aandoende kledij, die zeer bepalend bleek voor hun imago. De band zag er met die korte stropdassen, witte blouses met ronde kragen en kniebroeken en maillots uit als een soort overjarige kostschooljochies.

De vraag is echter: als dit nummer nu zou uitkomen- je kunt het je amper voorstellen- zou ik dan net zo enthousiast zijn? Of wordt mijn enthousiasme getriggered door nostalgie? Wat is het precies dat me raakt? De Rascals waren ten tijde van deze clip tussen de 22 en 25 jaar, dus geen muzikanten met jarenlange ervaring, maar er staat potdomme wel een band. Is het de jeugdige energie, overmoed bijna, die van deze uitvoering afspat, waardoor je volledig omver wordt geblazen? Ik denk het. Natuurlijk, het liedje is aanstekelijk en je kunt slechts met moeite stil blijven zitten. Maar jeugd, dat is iets wat je, hoe goed je ook bent, vijftig jaar later alleen al daarom niet meer kunt over doen of evenaren. Als ouder wordende muzikant beheers je wellicht je instrument beter, en op zeker moment kan je (of moet je) ter compensatie de diepte ingaan- maar dat is met Good Loving lastig, omdat dat liedje zich daar helemaal niet toe leent. Ondanks de enigszins zorgelijke tekst, waarin de ik-persoon van de dokter te horen krijgt dat alleen de liefde helpt tegen al zijn kwalen, juicht en jubelt het hier dat het een lieve lust is. Dat deed het toen, en dat doet het nog steeds. En met de kennis en jaren van nu, misschien nu nog wel meer dan vroeger.

De Rascals zijn inmiddels allemaal ruim de zeventig gepasseerd. Ze hebben in het begin van dit decennium wat reunie-tours gedaan met een nog uitermate goed bij stem zijnde Caveliere- uiteraard in een luxe, uitgebreide bezetting- maar ik denk wel dat het nu wel voorgoed is gedaan met de band. We koesteren de nog bestaande opnames, en kijken en luisteren er met be- en vooral met verwondering naar en denken: is dat al mee dan een halve eeuw geleden?

Ton