TROTS?

​

juli 2019

 

“Ben je nou niet trots?’ vroeg mijn vrouw Irene, nadat ik haar een paar nieuwe liedjes had laten horen.

 

“Nou, ik wel. Ik ben hartstikke trots op je”, zei ze nadat ik niet spontaan ‘ja’ had gezegd. Tja, trots is niet meteen het woord wat in me opkomt als ik iets heb gemaakt, hoe geslaagd en door anderen gewaardeerd ook. Misschien is een soort jubelende opluchting nog wel een betere omschrijving van het gevoel dat er bij hoort. Het is gelukt, pfff, zoiets. Het had ook anders kunnen uitpakken. Ik heb ook altijd twijfel, altijd voorbehoud- het kan vast nog beter, dat melodielijntje, dat woord- en er kan bovendien tussen het maken van een liedje en de uiteindelijke opname nog van alles misgaan. Dus die trots, wacht daar nog maar even mee.

 

Maar goed, inmiddels is de voorraad nieuwe liedjes alweer dusdanig uit de hand gelopen dat we zonder al te veel voorbehoud kunnen aankondigen dat we op weg zijn naar een nieuw Kayak album. Sterker nog, er moet zelfs al weer geschrapt worden want er zijn te veel nummers die in aanmerking komen voor wat ik voor het gemak maar even ’18’ zal noemen. En nee, zo gaat ‘ie niet heten. 

 

Hopelijk gaan we het redden om zo rond april 2020 een nieuwe loot aan de Kayak-stam toe te voegen. April, dat lijkt ver weg, maar er moet ook nog veel gebeuren. Om in die maand ‘uit te kunnen’ moet de master uiterlijk in januari worden aangeleverd, en dan wordt het tijdsbestek meteen al een stuk krapper, zeker nu we weten dat we in december ook nog even op Europese tournee gaan met de Zweedse band The Flower Kings. Dat scheelt weer een maand. 

 

De eerste fase, die van het schrijven, zit er dus zo'n beetje op. Al die liedjes, thema’s en teksten, die al maandenlang als Max Verstappentjes onophoudelijk rondjes door mijn Formule 1-hoofd racen, af en toe botsen, een lekke band krijgen en uit de bocht vliegen, kunnen voorlopig even aan de kant voor een ruime pitsstop. Fase twee (de opnames zelf) gaat vanaf nu vele maanden vergen en fase drie (de mixage) tenslotte, daar denken we voorlopig nog maar even niet aan.

 

In november is het alweer tien jaar geleden dat Pim Koopman- briljant drummer, componist, producer, vriend, rivaal- overleed. Ik had werkelijk niet gedacht dat de band na die schok, en alle interne tumult enkele jaren later dat daar indirect het gevolg van was, nu nog zo vitaal zou zijn en haast briesend in de startblokken zou staan om weer een nieuw album te gaan maken, en weer op tour te gaan. 

 

Als er eentje trots kon zijn, was het Pim wel. Ook daarin benijdde ik hem stilletjes: zo blij en ongegeneerd als hij iedereen- gewild of ongewild- kon laten mee 'genieten' met wat hij of de band nu weer hadden gemaakt. Ik heb dat alleen echt in retrospectief: als ik alles zo eens op een rijtje zet wat we hebben gemaakt, mag een ietsiepietsie trots misschien eigenlijk best wel. En erkentelijkheid aan iedereen die dat ook mogelijk heeft gemaakt door zijn of haar bijdrage en inzet, binnen en buiten de band. Ik wil verder niemand met name noemen- behalve Irene, die er niet alleen haar eigen creatieve steen aan heeft bijgedragen, maar die alle leuke en minder leuke dingen ook van dichtbij heeft meegemaakt.

 

Zij weet al jaren wanneer die racewagens weer eens door mijn hoofd scheuren en ik antwoord geef op haar vragen zonder ze echt gehoord te hebben, of dingen niet zie die voor haar wél belangrijk zijn. En als zij daar dan trots op is, ja…dan ben ik dat weer…op haar!