SOSJUL MIEDIA

​

oktober 2018

​

(ook te lezen in iO Pages)

 

Geen professionele muzikant kan er bijna nog om heen: de social media. Als je nieuws hebt dat je snel verspreiden wilt bij een grote groep mensen of potentieel geïnteresseerden, dan is je bericht op Facebook en Instagram plaatsen verreweg de meest effectieve manier om dat voor elkaar te krijgen. Natuurlijk kun je en moet je het ook op de nieuwspagina van je eigen site zetten, maar die wordt in het algemeen door veel minder mensen bezocht. Anders gezegd: je kunt met de trekschuit naar Den Helder (o.k. misschien nu niet meer), maar met de auto ben je er toch eerder.

 

Ik heb een soort haat-liefde verhouding met Facebook (aan Instagram doe ik ook, maar dat vind ik persoonlijk onhandiger en daarop plaats ik veel minder). De onzin die je af en toe voorbij zie komen bijvoorbeeld, en het dwingende karakter ervan- je kijkt na het plaatsen van een bericht toch regelmatig hoeveel mensen het al hebben bekeken, geliked en gedeeld- bevallen me allerminst. En hoezeer ik ook vind dat je al gauw meer over je zelf vertelt dan misschien zou moeten, ben ik toch een regelmatige ‘gebruiker’ geworden. 

 

FB heeft bij mij namelijk in de loop der tijd ook iets losgemaakt, wat ik nu eenmaal moeilijk kan weerstaan. Ik schrijf, zoals wellicht bekend bij de lezer van iO Pages, graag blogs en columns. Ik schrijf in het algemeen graag, eigenlijk. Muziek, tekst, noem maar op. Ik merk dat ik, om me heen kijkend, steeds vaker denk ‘he, dat zou leuk zijn voor FB’. Dat zijn ook onderwerpen uit de privé-sfeer, en wat minder vaak beroepsmatig, hoewel dat de feitelijke reden is waarom ik op Facebook ‘zit’. Reacties genoeg. En het is soms verbijsterend om te lezen hoe mensen meteen al weten af te dwalen naar een onderwerp waarover ze eigenlijk zelf iets kwijt willen. Laatst plaatste ik een berichtje over The Voice Senior, en over hoe oud zijn tegenwoordig weer ‘hot’ is, althans, volgens John de Mol. Dan gaan mensen dus hun favoriete bands opnoemen, die ook wel op tv hadden behoren te komen, en anderen roepen weer iets over autistische kapitalisten, waarna een derde weer iets van het communisme blijkt te vinden. 

 

Voor muzikale mededelingen die gewoonlijk over Kayak gaan, gebruik ik meestal de specifieke Kayak pagina, en af en toe deel ik zo’n bericht op die van mezelf. Het blijft tenslotte schaamteloze zelfpromotie en de schoorsteen moet hier ook roken, nietwaar. 

 

Een onderwerp waar ik me liever niet aan brand is politiek. Heb ik geen mening? Soms wel, maar die is echt privé en dat houden we zo. Ik hoef niemand ergens van te overtuigen, en er wordt al veel te veel geschreeuwd in deze wereld. Voor je het weet heb je een geagiteerde discussie op je tijdlijn te pakken en daar zit ik niet echt op te wachten. Je bent al gauw of een linksgekkie of een racist, dus nee dank u. De eerste politiek getinte FB discussie die goed afloopt moet ik nog tegenkomen. Al te vaak ontaardt het in ordinair gescheld en gehakketak- tot je verbazing ook van mensen die zich je ‘vriend’ noemen en die je verstandiger had ingeschat. 

 

Het grote voordeel van FB is dan dat ontvolgen en ontvrienden een eenvoudig toe te passen maatregel is waar ik in dat soort gevallen zonder scrupules gebruik van maak. Ik zit al tijden lang tegen de 5000 vrienden aan, heus geen unicum maar wel een maximum dat FB hanteert. Ik heb voorlopig geen behoefte aan nog een andere pagina dus soms moeten er wat vrienden af, om plaats te kunnen maken voor anderen. De genoemde discussie over John de Mol’s uitspraken ontspoorde trouwens zodanig, dat ik iemand zelfs moest blokkeren. Nou, dan maak je het bont hoor.

 

En als ik er geen zin meer in heb omdat het teveel tijd en aandacht van me vraagt, ontvriend ik gewoon mezelf. Ik begrijp van Facebook dat je daar niks van merkt.