Ik dwaal nu al af. Mijn antwoord was dus ja, omdat ik graag schrijf. Of het nu muziek is, of blogs (of columns, wanneer we het over de gedrukte versie hebben), ik vind het gewoon leuk om te doen: iets maken wat er voorheen nog niet was. Inmiddels heb ik al vele blogjes op de Kayak-site gepubliceerd, en die worden graag en veel gelezen, merk ik. Ook op mijn eigen site vertel ik af en toe iets, wat buiten Kayak valt. En voor wie zich afvraagt waar ik het dan zoal over ga hebben: in elk geval niet al te veel over de muziek waar IO-Pages zich op concentreert (prog dus), doodeenvoudig omdat de meeste lezers daar waarschijnlijk meer verstand van hebben dan ik. Maar met de randzaken en bepaalde muziek-gerelateerde verschijnselen val ik anderen graag lastig.

 

De reacties op het nieuws, dat ik dit zou gaan doen, waren positief. Er was wel iemand die zich publiekelijk zorgen maakte of mijn vrouw (Irene Linders) die columns misschien in mijn plaats zou schrijven. Niet omdat zij niet zou kunnen schrijven, maar omdat zij heel vroeger voor de Hitkrant had gewerkt. Inderdaad, een heel ander blad dan IO Pages met een totaal andere muzikale insteek, maar dan nog. Het idee dat ik mijn vrouw colums voor IO Pages zou laten schrijven onder mijn naam, is ietwat merkwaardig. En het idee dat mijn vrouw dat überhaupt zou willen doen, al helemaal.

 

Ook vroeg iemand zich, niet geheel ten onrechte, af waarom de keuze voor het schrijven van zo'n column eigenlijk op mij was gevallen. Ik sta namelijk niet bekend als een enorme prog-liefhebber, hoewel ik met grote regelmaat in twee bands speel, die ervan worden beticht zich min of meer met dit genre bezig te houden. Het zal de lezer misschien verbazen, en zelfs teleurstellen, maar ik ken maar erg weinig prog-muzikanten die zelf prog-fan zijn.

 

De meesten laten zich inspireren door muziek die niet direct met het genre prog te maken heeft. Misschien is dat wel een voorwaarde om vernieuwend te blijven, om je te onderscheiden. Binnen Kayak was er zeker niemand, die meer dan de gemiddelde muzikant luisterde naar prog-rock, en binnen Camel kon ik slechts één man rekenen tot de kenners. Maar hij wist er dan ook meteen wel heel erg veel van af, kwam met allerlei obscure platen en bands aanzetten die nog niet tot de rest van de wereld waren doorgedrongen. Een muzikant met het hart van een fan, zeg maar. Toen wij met de band in de Real World studio's waren ter voorbereiding van de tournee (we aten er alleen maar, gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen) en plotseling de eigenaar, Peter Gabriel, het pand betrad, werd hij zo opgewonden als een bakvis bij haar eerste afspraakje.

 

Maar wat is prog nu eigenlijk? En zijn de makers ervan nou zo heel erg anders dan andere muzikanten? Absoluut niet. Ze hebben met dezelfde problemen te maken als hun collega's, of die nu country of death metal spelen. Ook zij kennen pieken en dalen in een carrière, en ondervinden hoe de dynamiek van een band werkt. In goede en slechte tijden. Corrupte managers, collegae met diva-neigingen, verongelijkte fans- ze komen allemaal een keer voorbij, welke muzikale stijl je ook gekozen hebt.

 

Eén ding heb ik nooit goed begrepen van 'prog'. Hoe kan een band veertig jaar lang hetzelfde spelen en toch prog blijven? Prog betekent voor mij progressie(f), vernieuwing, verandering. Veertig jaar lang ongeveer hetzelfde doen staat daar haaks op. Als Kayak ineens country zou gaan spelen, dat zou nog eens prog zijn! Of niet?

 

Nou, nee, dus, wanneer we het over de muziek hebben, want country wordt al een tijdje gespeeld en is nu niet bepaald vernieuwend te noemen. Maar het maken van zo'n switch zou wel van een progressieve geest getuigen. Het gaat niet over lange gitaarsolo's, of ingewikkelde maatsoorten. Iets doen, wat anderen niet eerder deden of durfden. Dat is de essentie van prog voor mij.

 

 

 

 

 

H