PRIJS

 

(deze blog verscheen eerder als column in het tijdschrift iO Pages)

In de muziekwereld zijn er op allerlei gebied prijzen te winnen. Ik noem er een paar: de Edison. de Gouden en Zilveren Harpen (bestaan die nog?), de BUMA Exportprijs, en zo nog wat andere officiële erkenningen wegens muzikale en commerciële verdiensten. Kayak is daarmee nooit overdreven verwend geweest: ik kan me wel vaag een Edison herinneren voor de LP Phantom of The Night in 1979, maar ja, dat was niet zo moeilijk want dat album was namelijk net met platina bekroond (voor 100.000 verkochte exemplaren, dat waren nog eens tijden). Dat was meteen ook de enige andere "prijs" die ik nog weet. Overigens heb ik geen idee waar Thomas zich tegenwoordig bevindt, het laatst heb ik hem in 1981 of zo waargenomen op het kantoor van onze toenmalige manager, en ik vermoed dat het kleinood daarna bij de curator is beland. Waarschijnlijk al lang geleden omgesmolten, want ik kan me amper voorstellen dat het beeldje nu bij een wildvreemd iemand op een schoorsteen staat te pronken.

Is dat belangrijk, zo'n prijs? Ja en nee. Belangrijk genoeg om er een blog aan te wijden misschien, maar verder? Zoals ik hierboven al suggereerde, het was een leuke blijk van erkenning, maar die 100.000 exemplaren vond ik eigenlijk toch een stuk interessanter en bovendien, het was een beetje op open doel schieten voor de jury. Stel dat er 308 exemplaren van dat album waren verkocht, dan vermoed ik zomaar dat die prijs aan onze neus voorbij was gegaan. Kijk, en dán hadden we hem juist nodig gehad. Dat was een steuntje in de rug geweest. En, maar dat is persoonlijk, we hebben veel betere albums gemaakt dan Phantom of The Night. Maar ja, die bevatte een grote hit en dat praat toch een stuk makkelijker.

Ooit schreef ik samen met Youp van 't Hek het in een eerdere blog al eens gememoreerde liedje 'Meneer Alzheimer', en dat stond, zo begreep ik, op zeker moment op de nominatie voor de Annie M.G. Schmidt-prijs voor het beste cabaret-lied van het jaar. De hooggeachte jury kon het nummer echter niet op waarde schatten, sterker nog, er werd dat jaar wegens "gebrek aan kwaliteit" helemaal geen prijs uitgereikt. Youp vond dat zo onbegrijpelijk dat hij vervolgens weigerde om ooit nog een nummer voor die prijs te laten nomineren. Dat vond ik dan wel weer jammer, want daarna hebben we echt nog wel wat dingetjes geschreven die de moeite waard waren en mijn prijzenkast vertoonde, in tegenstelling tot die van hem, vele lege plekken.

Het is wat dubbel. Zit je te wachten op het oordeel van een of andere jury, waarvan sommige leden het, net als veel recensenten, niet veel verder hebben gebracht dan alleen maar oordelen over iets wat ze zelf niet kunnen? Nee natuurlijk niet. Aan de andere kant, zo'n prijs kan wel helpen om wat aandacht te genereren bij het grote publiek en dat is weer een aantrekkelijke gedachte, spreekt de zakenman in mij.

Maar de mooiste prijs- en, hoewel je daar niet de slager en de bakker van kunt betalen, toch de enige die er echt toe doet- is nog altijd de reactie van mensen, die door je muziek worden geraakt. Die je vertellen, dat je hun leven op de een of andere manier hebt veranderd, beïnvloed, of in elk geval iets aangenamer hebt gemaakt.

Ton