Er bleken in de loop der jaren flink wat overeenkomsten te zijn tussen Kayak en Earth & Fire. Uiteraard muzikaal (we werden beide in de categorie symfonische rock geplaatst), maar ook achter de schermen. Onze manager Frits Hirschland ging ook hun zaken behartigen, en onze producer Gerrit-Jan Leenders werd tevens hun producer. We hadden dezelfde platenmaatschappij, Phonogram. En niet te vergeten was er Kayak-gitarist Johan Slager, die ooit nog eens een tour heeft meegespeeld nadat Chris Koerts had besloten Earth & Fire te verlaten. Kayak en Earth & Fire staan ook samen op een promosingle die werd gemaakt in verband met de Rallye Monte Carlo, met daarop alternatieve versies van 'Weekend' en 'Total Loss'. De hoes vertoonde aan de ene kant Earth & Fire, de andere kant Kayak. Beide bands met hun schoenen in een zompige akker langs de snelweg bij Zoetermeer.
Qua succes volgden onze carrières na 1979 min of meer dezelfde, neerwaartse spiraal. Wij hadden ‘Ruthless Queen’, dat we qua verkoopsucces nooit meer wisten te evenaren. Earth & Fire overkwam datzelfde met ‘Weekend’. Het leidde uiteindelijk bij beide bands een paar jaar later tot een (tijdelijk) slotakkoord. Daarbij deelden wij ook de financiële chaos die ons beider management achterliet.
Earth & Fire pakte iets eerder de draad weer op. In 1987 of daaromtrent werd ik door Bert Ruiter en Jerney Kaagman gevraagd om in een nieuwe bezetting mee te spelen. Het ging voornamelijk om festivals en het zogenaamde evenementencircuit (bedrijfsfeesten etc), van waaruit kennelijk vraag was ontstaan naar de band. Het eerste wat ik natuurlijk vroeg was of Gerard Koerts niet meer wilde, en het antwoord was dat beide broers hadden er geen zin meer in hadden. Ik nam dus niemands plaats in en omdat ik op dat moment toch ook geen andere band had, zei ik volmondig ja.
Ab Tamboer nam weer achter de drums plaats, later vervangen door Marc Stoop. (Ab heeft overigens ook ooit bij Kayak gedrumd, om precies te zijn: een nummer. lang. Hij playbackte tijdens een promotioneel tv-optreden in Italie de drumpartijen van 'Merlin' omdat Kayak als band op dat moment op zijn gat lag.) Als gitarist werd Age Kat aangetrokken. Ik kreeg op toetsen gezelschap van Jons Pistoor. Een formidabele solist, en het maakte mijn taak op het podium er bepaald eenvoudiger op.
Zo speelden we een paar jaar op wat festivals, bedrijfsuitjes en losse clubs. Heel bijzonder was het dat we zelfs ‘Ruthless Queen’ op het repertoire hadden staan (nog een overeenkomst dus). Ik weet niet meer of Jerney er nu wel of niet ‘king’ van had gemaakt, maar het had zomaar gekund. En omdat het zo lekker ging, werd besloten om een album te maken. Dat werd ‘Phoenix’. Het merendeel van de nummers werd geschreven door ondergetekende en Irene Linders- je zou bijna kunnen spreken van een onbedoeld Kayak album in fantasie-opstelling. De overeenkomsten stapelen zich op.
Toch heb ik merkwaardig genoeg zelden het gevoel gehad ‘echt’ deel uit te maken van Earth & Fire. Dat was voor mij de bezetting met Chris en Gerard (klinkt dat bekend, Kayak-fans?). Ik woonde met genoegen in het huis, maar was te gast. De repertoire keuze en de zakelijke beslissingen lagen bij Bert en Jerney. Wat dat betreft weet ik dus uit ervaring wat het is om aan de ‘andere kant’ te staan binnen een band, waarin een koppel de koers bepaalt. Dat was bij Camel trouwens al niet anders. Ik had hier geen enkel probleem mee, juist omdat ik me gast voelde. Geen verantwoordelijkheden, anders dan muzikale. Ik hoefde alleen maar te spelen, heerlijk.
Ik denk nog met veel plezier terug aan die periode. Het was tof om die nummers te kunnen uitvoeren, en mijn collega’s waren stuk voor stuk aardige en talentvolle mensen. Earth & Fire zal nooit meer terugkeren, lijkt me. Met Jerney gaat het al een tijdje niet goed, zoals we weten, Ab is dood, Gerard overleed vorig jaar…ach, de tijd is een onverbiddelijke scherprechter. Maar het waren mooie ’Memories’.
Ton
PS De laatste overeenkomst wil ik u niet onthouden, maar die ligt op een geheel ander vlak. Wij deelden namelijk (soms) een golden retriever. Als Irene en ik op vakantie gingen of om andere redenen langer van huis moesten en de hond niet konden meenemen, mochten wij Milan altijd parkeren bij Jerney en Bert, die met liefde en toewijding voor haar zorgden.
MEMORIES
Mei 2020
Toen wij met Kayak in 1973 onze eerste onwennige stapjes in de vaderlandse popscene zetten, was er een andere groep al een paar jaar succesvol bezig. Earth and Fire, want dat was de naam van die band- een wat men toen een typische ‘albumgroep’ noemde. Ze presteerden het desondanks om met de regelmaat van de klok enorme singlehits te scoren. Wij keken daar met gezonde afgunst naar, want weliswaar werd het predikaat albumgroep ook op ons van toepassing geacht, maar bij Kayak ontbraken- tot stijgende ongerustheid van de platenmaatschappij- de echte hits. Ik heb persoonlijk nooit begrepen waarom je een albumgroep onder contract neemt en dan raar opkijkt als er geen top-10 hits komen, maar soit. Soms verdwaalde er eens een single ergens achter in de top-20, maar we moesten nog tot 1979 wachten totdat het met ‘Ruthless Queen’ eindelijk echt raak was.
Earth and Fire had, behalve een bedreven componistenduo (de tweeling Chris en Gerard Koerts) nog een andere, niet onbelangrijke troef in handen. Dat was zangeres Jerney Kaagman. Het waren niet alleen haar vocale kwaliteiten, die als een handschoen prachtig pasten rond de liedjes van Chris en Gerard. In visueel opzicht kwamen wij er met Max Werner dan toch wat bekaaider vanaf.
