HITPARADE
Tussen 1964 en 1970, ruwweg overeenkomend met de periode die ik op de middelbare school doorbracht, hield ik een persoonlijke hitparade bij. Dat was een lijst van nummers, gebaseerd op mijn eigen smaak. U begrijpt, die kwam zelden overeen met de Veronica top-40. In mijn lijst stonden soms nummers, die niet eens waren uitgebracht in Nederland. Mijn soms twee maal per week 'verschijnende' hitlijst heette de TS-TOP-…tja, het aantal wisselde nogal.
In het begin volstond een simpele top-10. Het radio aanbod was beperkt, en daarmee ook het aantal nummers dat ik dagelijks hoorde. Maar toen verschenen de zeezenders Veronica, Radio London en Radio Caroline en was het hek bij mij volledig van de dam. In 1967 wist ik er wekelijks een top-100 (!) uit te persen. Men kan zich voorstellen, dat er van huiswerk maken weinig terechtkwam. Ik had het veel te druk met naar de radio luisteren en mijn hitparade maken, dat ging nu eenmaal voor. School vormde slechts een hinderlijke onderbreking daarvan.
Ik wist ook een schoolvriendje, Pieter, aan te steken met dit merkwaardige virus. Een tijdlang kwamen wij op zaterdagmiddag bij elkaar om onze hitparades uit te typen en met elkaar te vergelijken. Maar op een gegeven moment kwam Pieter toch tot bezinning en gaf hij er de brui aan. Het kan ook zijn, dat zijn ouders vonden dat hij zijn tijd beter kon gebruiken. Hij heeft in elk geval wél de middelbare school afgemaakt.
Translate with Google
U vraagt zich nu natuurlijk gespannen af: wie waren de succesvolste artiesten, welke bands scoorden het best? Ook dat hield ik uitgebreid bij middels een ingewikkeld puntensysteem, dat aan het eind van het jaar duidelijkheid bracht- na veel handmatig rekenwerk, waarvoor ik me op school merkwaardig genoeg juist weigerde in te spannen. Tot de best scorende bands behoorden vrijwel altijd the Beatles (natuurlijk), the Jimi Hendrix Experience en the Beach Boys. Ik moet toegeven, dat deze bands erg in het voordeel waren omdat ik niet aarzelde hele elpees in de lijst der lijsten op te nemen. Dat scheelde een hoop punten aan het eind van het jaar. En niet te vergeten de B-kantjes, die van the Beatles nog wel eens gedraaid werden, hielpen mee. 'I'm Down' van het Liverpoolse kwartet hield het twee maanden vol op nummer één, maar was slechts de b-kant van 'Help'.
Ook andere, soms in Nederland minder gewaardeerde of zelfs relatief onbekende bands eindigden vaak hoog. Ik noem the Young Rascals (later, om voor de hand liggende redenen gewoon the Rascals geheten), of the Turtles. The Who, The Kinks, The Byrds, Paul Revere & The Raiders- meestal goed voor topnoteringen. Neem van mij aan: er zijn weinig nummers uitgebracht in de jaren zestig die NIET ergens in mijn hitparade zijn beland. Kent u Oscar, 'Over the Wall We Go'? Een rariteit, geschreven door David Bowie. Of The Ivy League ('My World Fell Down')? Wekenlang stond dat prachtige nummer bij mij op de eerste plaats. Sharon Tandy ('Our Day Will Come')… ach, ik kan nog uren doorgaan en als ik niet oppas word ik er zelfs een beetje weemoedig van.
Maar aan alle leuke dingen komt een eind. In het begin van de jaren zeventig viel mijn hitparade-hobby langzamerhand stil. Dat kwam niet alleen doordat ik van school was gegaan zodat ik mijn tijd wel beter kon besteden, maar tevens omdat ik zelf muziek was gaan schrijven en met bandjes aan de gang was gegaan. Ik vond het, dat zult u met me eens zijn, wat ver gaan om mijn eigen liedjes in mijn eigen hitparade te zetten. Een ongeoorloofde verstrengeling van belangen- hoewel niemand daar last van kon hebben gehad.
Helaas zijn vrijwel alle exemplaren van die hitparade waaraan ik zo'n groot deel van mijn jeugd heb gewijd in de loop der jaren zoekgeraakt. Het moeten er honderden zijn geweest. Misschien kom ik er nog eens een tegen in een nooit uitgepakte verhuisdoos. Dan plaats ik absoluut alsnog een foto bij deze blog.