GUILTY PLEASURES

 

(deze blog verscheen eerder in het tijdschrift IO Pages)

'Guilty pleasures'. Iedereen heeft ze. Een precieze Nederlandse term wil me even niet te binnen schieten maar het staat hier in elk geval voor het heimelijke plezier dat men beleeft (of beleefd heeft) aan bepaalde liedjes. En terecht, zo zal uit de komende alinea's duidelijk worden.

Ik heb ze dus ook, en wel in vele soorten en maten. Zoals wellicht bekend, want ik heb het er vaker over gehad, hield ik er in mijn jeugd een eigen top-40 op na. Dat liep wel eens uit de hand, er zijn maanden geweest dat het zelfs een top-100 werd die wekelijks 'verscheen'. Dwz, ik typte hem uit en wachtte vervolgens vijf dagen op het moment dat ik de volgende aflevering weer kon maken. Het was een tijdrovende liefhebberij, en het zal geen verbazing wekken dat mijn huiswerk er meestal bij in schoot. Je moet toch je prioriteiten stellen, he. Ik heb die hobby volgehouden tot 1972. Toen ik zelf platen ging maken, ontstond er een duidelijke verstrengeling van belangen. Mezelf op 1 zetten, dat was niet meer goed te praten.

In die eigen hitparade kwamen natuurlijk niet alleen maar meesterwerken en klassiekers met eeuwigheidswaarde voor. Dat bijvoorbeeld 'Varga Sto Gialo' van Trio Hellenique ooit mijn top-10 haalde, is meer dan schandelijk, ik geef het grif toe. Ook Napoleon XIV met 'They're Coming To Take Me Away' was leuk destijds, maar ik word er liever niet aan herinnerd dat die in de roemruchte TS-top-50 zelfs de nummer 1 positie haalde. Een van de laatste grote knallers in die eigen lijst was 'Yamasuki' van the Yamasukis. Zoek het maar eens op, op Youtube: je schaamt je werkelijk dood. Maar wel leuk. Het grappige was dat dit soort eenvoudig vermaak in mijn persoonlijke hitparade moeiteloos werd afgewisseld door popmuziek van hoog niveau: Jimi Hendrix, the Beatles, the Move, the Kinks, the Who en ga zo maar door.

Nu ik toch uit de kast aan het komen ben: nog wél altijd prachtig vind ik bijvoorbeeld  'Move Over Darling' van Doris Day. *Smelt*. Ook Prinses Stephanie (ja, die) met 'Ouragan' ('Irresistable') raakt om de een of andere reden toch mijn gevoelige snaar, hoewel overduidelijk is dat ze niet echt kan zingen. Ja, dat is schrikken! 'Walking on Sunshine' van Katherina & The Waves, ik kan het niet vaak genoeg horen. Hallo? Leest er nog iemand? Zo niet, dan ga ik nog even door.

Niet helemaal vergelijkbaar, maar een van de laatste echte pop-albums die mijn grote enthousiasme kon oproepen was 'Let Go' van Avril Lavigne (toch al weer gauw 15 jaar geleden), vooral het nummer 'I'm With You'. Ik behoorde (denk aan 'Sk8er Boy') niet echt tot de doelgroep, maar dat maakte me niks uit. Pakkende liedjes, geweldige productie. Ideale automuziek. 'Irgendwo, Irgendwann, Irgend…na ja, weiss ich viel, Kim und Nena, idem dito. Als ik toevallig ergens arriveer terwijl zo'n liedje op de radio is en op volle kracht door de cabine van mijn voiture raast, wacht ik echt tot de laatste seconde. Voortijdig de radio uitzetten is er niet bij.

Mijn auto is sowieso de plek waar ik de meeste muziek beluister. Sterker nog, ik check mijn eigen mixen altijd in de auto. Leuk hoor, die studiomonitors van 500 euro per stuk. Als het in mijn auto goed klinkt, vertrouw ik het pas!

Zo zijn er nog vele, vaak inmiddels 'geaccepteerde' en gewaardeerde mainstream acts zoals Abba, waarvan het vroeger niet de bedoeling was, dat je die als serieus progmuzikant leuk vond- maar steeds meer collega's komen er voor uit: we zijn allemaal guilty as hell!