Het wezenlijke verschil met cover bands bestond na de opkomst van de tributes daar uit, dat de eersten allerlei nummers van diverse andere bands of artiesten op het repertoire hadden staan, terwijl de zogenaamde tributes zich richtten op één enkele act. Zo krioelt het momenteel van de Pink Floyd-, Genesis-, Eagles-, Beatles- en Abba-klonen, die bij gebrek aan het origineel de honneurs zijn gaan waarnemen. Het is een succesformule gebleken, want een respectabel aantal van hen toert wereldwijd en kan daar goed van bestaan. Niet alleen muziek en arrangementen worden gedetailleerd uitgeplozen en nagespeeld, maar ook de aankleding en decors zijn nauwelijks te onderscheiden van 'echt'. In sommige gevallen worden zelfs de originele attributen gebruikt.

 

Het onderscheid tussen cover- en tribute band is inmiddels wel enigszins vervaagd: er duiken namelijk ook al weer cover bands op, die zich tribute noemen, enkel en alleen omdat ze een bepaalde muzikale stijl spelen.Het fenomeen is overigens begrijpelijk. Veel oude, oorspronkelijke bands bestaan niet meer. Sterker nog, omdat de rockhelden van de jaren zestig en zeventig er ook niet jonger op worden en ons zelfs in toenemende mate beginnen te ontvallen, lijkt het op de eeuwige jachtvelden muzikaal gezien zo langzamerhand interessanter te worden dan hier in het ondermaanse. De belangstelling onder de achterblijvers voor hun muziek is er echter nog steeds. Ziedaar, het gat in de markt. En omdat ook muzikanten nu eenmaal geld moeten verdienen, vieren die het feest der herkenning enthousiast mee en gaan ze voorop in de nostalgische polonaise.

 

Maar het gaat verder: ook als de bands zelf nog wel spelen, lijkt het publiek de kopieën te omarmen. Ik mocht het recentelijk nog zelf meemaken: onze laatste twee vocalisten vertrokken uit Kayak, en zingen nu samen, in een project genaamd Symfo Classics ("Meer dan 8 tributes in 1 show!") tot mijn niet geringe verbazing repertoire van…inderdaad, Kayak. En ze doen dat ongetwijfeld uitstekend, want de reacties zijn lovend, maar toch…

 

Aan de ene kant is het fijn dat oude, waardevolle nummers niet vergeten worden. Daar kan niemand iets op tegen hebben, ik zeker niet. Maar aan de andere kant is het tekenend voor de huidige situatie binnen de pop- en rockmuziek. Deze bevindt zich naar mijn bescheiden mening in een staat van regressie, waarbij het zichzelf in de staart begint te bijten. En bands die nog wel iets nieuws willen brengen, ondervinden daar merkbaar hinder van. Waarom zou je als zaaleigenaar een band boeken met onbekend eigen werk, terwijl er cover bands te over zijn, die de hele avond nummers spelen die iedereen kan meezingen? Mensen willen namelijk horen wat ze kennen. Wie het zingt of speelt, maakt kennelijk toch niet zo heel veel uit.

 

Ik vermoed persoonlijk dat het publiek bijna nog liever een Stones tribute band hoort die oude nummers van de Stones speelt, dan de echte Stones die live hun nieuwe album ten gehore brengen. Leuk hoor, maar na drie nummers worden de fans toch onrustig en gaan ze verlangen naar 'Satisfaction'. Die ontwikkeling heeft weer effect op de makers en hun creativiteit: waarom zou je je druk maken om nieuwe liedjes, als je publiek voornamelijk geïnteresseerd is in je oude werk? Dat is een bedenkelijke, vicieuze cirkel.

 

Misschien moet ik eens overwegen om een Kayak tribute band op te richten. O, wacht.