​Ik merkte, dat ik gedurende die periode niet echt openstond voor Kayak. Het was voor mijn gevoel afgelopen, klaar, voorbij. Ik werd ook danig in beslag genomen door mijn werkzaamheden met Youp. Vier keer per week hakt er in bij zo’n lange serie optredens, ook al speel je effectief maar een half uurtje per avond.  Ik was daar zelfs blij om. Dat klinkt misschien vreemd, maar die distantie had ik nodig om afscheid te kunnen nemen van de band, waarmee ik onlosmakelijk met mijn persoon als muzikant was verbonden. En andersom was dat ook het geval, durf ik te beweren. Ik had niet eens de behoefte om de opnames nog terug te zien of me daar mee te bemoeien, en zeker niet om er iets van te vinden en er energie in te steken. Dus ik dacht: als het komt, dan komt het, maar zette er zelf geen vaart achter en nam geen initiatief.

 

Gelukkig dachten gitarist Marcel Singor en John Vis, die de video registratie maakte, daar anders over. Die besteedden menig uurtje aan het vervolmaken van de audio- en video-opnames, en gingen daar in stilte hardnekkig mee door. Het project zakte langzaam weg in mijn geheugen, en kwam, ook toen de tour met Youp voorbij was, niet in mijn gedachten bovendrijven. Tot Marcel een paar weken geleden tot mijn verrassing ineens weer contact met me opnam en mij de tot dan toe ge-edite versie toestuurde, met de vraag wat ik er van vond.

 

Nu weet menigeen dat ik zelden heel erg enthousiast word van live opnames- voornamelijk omdat ik nooit het gevoel terugkrijg wat ik had tijdens het spelen. Dat ondergedompeld worden in de muziek, de reacties van het publiek en de energie die zo’n live concert bij je teweegbrengt (hoewel je dat zou niet zeggen als je me ziet spelen, ik weet het), dat is totaal iets anders dan wanneer je bij datzelfde concert op de figuurlijke stoel van het publiek gaat zitten en het allemaal gaat beoordelen. Meestal hoor en zie ik dan alleen wat ik anders had gewild. Dat is overigens mijn hele leven al zo, dus wat dat betreft geen nieuws.

 

Maar ik zag en hoorde een energieke topband, die zich gepassioneerd voor 200% gaf, en waarvan je je als toeschouwer afvraagt waarom ze er in hemelsnaam mee gingen stoppen. Marcel en John hebben daarna bij mixage en montage een geweldige prestatie geleverd. Natuurlijk had ik wel weer wat te zeiken, en waren er wat probleempjes met het licht, maar we zijn eindelijk op weg naar een waardige afsluiting van een periode in mijn en ons leven, die ons gevormd heeft en die wij zelf ook hebben vorm gegeven. Voor wie denkt de DVD voor Sinterklaas in huis te hebben: het is ook nog zeker niet klaar, en er moeten productioneel nog diverse noten gekraakt worden voordat het resultaat in uw digitale of fysieke brievenbus ligt.

 

Begint het niet weer te kriebelen, is een vraag die me de afgelopen weken meermalen is gesteld. Kijk, natuurlijk, als ik die band zo zie en hoor spelen, dan raakt me dat, meer dan ik kan zeggen. En zeker omdat de laatste formatie met Bart, Marcel, Hans en Kris verreweg de meest ontspannen, gemotiveerde en probleemloze was van alle bezettingen die we in die 49 jaar hebben doorstaan, is dat heel jammer. Maar alles houdt een keer op (zelfs de Rolling Stones, heb ik me laten vertellen) en bij mijn besluit er mee te stoppen ben ik niet over een nachtje ijs gegaan. En er is sindsdien niet echt iets veranderd waardoor ik. mijn besluit zou willen herzien.

 

We zijn in 1972 uitgevaren, hebben onderweg veel meegemaakt, wonderlijke zeeën bevaren en zeker, ook een paar keer flink schipbreuk geleden. Maar de thuishaven is nu in zicht. We zetten weer voet aan land, en dat is goed zo. Back To Shore.