CLEOPATRA

 

May 21, 2014

 

Langzaam, heeeeel langzaam komt de horizon in zicht. Nou ja, horizon, laten we het voorlopig op een straathoek houden, want er zijn nog wel een paar kilometers te gaan met dit project. En dan heb ik het over Cleopatra- The Crown of Isis, waaraan we (Irene Linders en ik) zo'n jaar of twee geleden zijn begonnen te schrijven. De eerste straat die we overstaken was het schrijven van teksten en muziek. Hoewel het leeuwendeel rond november al wel zo'n beetje klaar was, kwam het laatste nummer (een instrumentaal stuk, Philae geheten) pas eind januari veilig aan de overkant. Inmiddels was er een begin gemaakt met de opnames- als we mijn eigen inbreng even niet mee rekenen. Het componeren en inspelen van de keyboardpartijen liggen in elkaars verlengde, en het aanpassen en toevoegen van de toetsen houdt in de praktijk pas op als de mix gedaan gaat worden. Week na week kwamen er nieuwe zang tracks bij. De agenda's van mijn collegae Kayak-leden zijn gelukkig goed gevuld, maar dat betekent ook dat er doortastend gepland moet worden. Als we niet oppassen zijn we volgend jaar nog aan het inzingen en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

 

Het verhaal van deze rock opera (we noemen het maar zo, van alle benamingen dekt deze de lading nog het beste) is, dat mag geen verrassing zijn, gebaseerd op het leven van de Egyptische koningin Cleopatra. Hoewel er weinig mensen zijn, die nog nooit van deze bijzondere mevrouw gehoord hebben, merk je als maker toch dat de meesten niet veel verder komen dan: had zij niet iets met Julius Caesar? Ik moet eerlijk bekennen dat, voordat ik me in deze materie had verdiept, mijn eigen kennis hieromtrent ook niet zo heel veel verder ging.In 'onze' versie (we hebben, net als bij Nostradamus), gekozen voor een chronologische vertelling met wat originele toevoegingen onzerzijds.

 

Het bestaan van elke hoofdpersoon-  we hebben er vijf- is gedocumenteerd, maar van de een weet men wat meer dan van de ander. Over haar twee partners/minnaars Julius Caesar en Marcus Antonius is enorm veel geschreven, al vanaf het moment dat beiden nog leefden. Deze twee personages worden 'vertolkt' door gastzangers Alexander van Breemen en Martin van der Starre. Natuurlijk hadden we kunnen zoeken naar bekende namen in binnen- en buitenland. Dat levert allerlei voordelen op, zoals publiciteit en kans op meer verkoop door fans van die 'sterren'. Maar we hebben er voor gekozen om dicht bij huis te zoeken; er loopt in Nederland meer dan genoeg talent en kwaliteit rond. Het geeft ook meer rust: je hebt ook  de tijd en de gelegenheid om dingen uit te proberen, en desnoods verder te zoeken.

 

Binnen de band hebben we uiteraard Cindy Oudshoorn die de hoofdrol voor haar rekening neemt. Laten we eerlijk zijn, Edward Reekers of Rob Vunderink hadden er toch een hele kluif aan gehad om overtuigend als Egyptische koningin over te komen. Edward 'is' in dit project Appolodorus The Sicilian. Deze man heeft echt bestaan, en was destijds een trouwe volgeling van Cleopatra. Omdat er al snel niets meer van hem werd vernomen, hebben wij dat dankbaar aangegrepen om zijn 'trouw' ietwat aan te zetten tot een in het geheim gekoesterde en tevens onmogelijke liefde. Hij vertelt (zingend, natuurlijk) mede het verhaal, maar vanuit een andere invalshoek en zijn eigen tragiek. Tot slot Rob dan, die maar wat graag de ondergang van Cleopatra voor zijn rekening heeft genomen als de generaal (en latere Romeinse keizer) Octavianus. Deze brengt haar en haar minnaar Marcus Antonius een vernietigende nederlaag toe, hetgeen tenslotte leidt tot hun beider zelfmoord. Tja, het ging er inderdaad niet allemaal even gezellig aan toe, destijds. Maar wel goed dat het zo gelopen is, want voor ons verhaal werkt het prima.Eind februari werden dan de drums opgenomen. Dat gebeurt wel in een 'echte' studio, want hier in mijn eigen opnameruimte, of bij de andere bandleden is dat technisch, qua ruimte en logistiek gezien niet mogelijk. Hans Eijkenaar doet zo'n dubbel album (met 23 nummers waarop slagwerk moest) binnen twee dagen: en dan is hij ook nog op tijd thuis voor het eten.

 

Door mijn plotselinge invalbeurt bij de Engelse groep Camel moesten de verdere opnames een maandje naar achteren verschoven worden, vandaar dat we pas eind maart met de bas van Jan van Olffen konden beginnen.Rond diezelfde tijd kwam daar ook de gitaar bij: het meeste gebeurt bij de hh. gitaristen thuis. Ze beluisteren mijn demo's met nepgitaar, horen wat ik wil en maken daar vervolgens zelf iets fraais van. Via e-mail en we-transfer krijg ik de files binnen, die ik dan in de computer zet en 'gelijk leg' met de reeds aanwezige opnames. Langzamerhand gaat het dan op een band lijken, hoewel de afzonderlijke leden elkaar niet of nauwelijks zien tijdens het opnameproces. Voor wat specifieke wensen die niet via de mail uitgelegd kunnen worden, komen Joost Vergoossen en Rob vervolgens nog een dagje bij mij thuis.Hebben we dan iedereen gehad die te horen is op het dubbel album? Welzeker niet. Zo is daar ook nog onze goede vriendin Marjolein Teepen, die ons al bij Nostradamus met raad en daad, zang en dans bijstond. Ze doet (als Charmion, hofdame en vertrouwelinge van Cleopatra) op twee nummers mee. Irene laat van zich horen op 'Hail'- en daarmee kom ik meteen bij een groot aantal onbekende deelnemers aan dit project: het publiek in een volle Boerderij te Zoetermeer bij een Kayak optreden op 28 december jl. Na enige uitleg van Edward over de bedoeling, scandeerde iedereen daar  luidkeels 'hail!', net als de enthousiaste menigte die Julius Caesar toe placht te juichen tijdens een van diens triomftochten door Rome.

 

Tot slot: strijkers. Hoe mooi de synthesizers en samples ook kunnen klinken, er gaat niets boven the real thing, oftewel door mensen bespeelde echte violen (dan wel strijkers in het algemeen). Hiervoor vroeg ik Maria-Paula Majoor (van het strijkkwartet Matangi, die ik weer kende via Youp van 't Hek). Zij kwam met twee collega's (Daniel Torrico Menacho en Robert Baba) een halve dag hierheen, om een aantal partijen die reeds op keyboard waren gedaan, mee te spelen. Niet verder vertellen, maar de combinatie van (twee keer) drie violen plus synthesizers doet hier en daar vermoeden dat er een flink strijkorkest aan het werk is. En dat was precies wat ik graag wilde. Los van het budgettaire probleem dat zo'n heel orkest in een bijpassende studio oplevert heb je met zo'n klein gezelschap meer controle over timing en interpretatie, zeker als je met goede muzikanten mag werken die snappen wat de bedoeling is- en in een enkel geval de foutjes in een arrangement eerder lokaliseren dan de arrangeur (ondergetekende dus) zelf.

 

Nu alles er zo ongeveer op staat, is het straks de beurt aan Hans Eijkenaar, die in zijn eigen studio de mix gaat doen. Uiteraard bemoei ik me met het eindresultaat, maar voorlopig kan hij zijn gang gaan en een mooie opzet maken van de ruim 7 kwartier muziek, waar inmiddels (moeilijk te schatten, maar minstens) een paar duizend uur werk in zit.Maar gaat het ook wat worden? Of is het na drie maanden klaar ondanks die ruim twee jaar werk die we er aan gehad hebben? Tja, dat zou kunnen, maar ik geloof het eigenlijk niet. Als je daarbij stil gaat staan, komt er trouwens niks meer uit je vingers. Maar toegegeven: het zijn geen hapklare brokken. We kiezen, zoals wel vaker, niet de makkelikste weg. Er gebeurt muzikaal en tekstueel wel het een en ander. Je kunt ook pas het maximale uit dit project halen als je je ook een beetje verdiept in de achtergrond en bijvoorbeeld de teksten meeleest. Er wordt, kortom, ook iets verwacht van de luisteraar. Natuurlijk, het is muziek en die moet aanspreken zonder al die extra's, al die lagen, al die geschiedenis. Maar als ik een parallel mag trekken naar sport (en waarom ook niet), het is leuk om een spelletje voetbal, volleybal of honkbal te zien. Een hard schot, een duikende keeper, een doelpunt, dat soort zaken worden door iedereen wel herkend. Maar als je de regels en de bedoeling van het spel niet kent, mis je toch een hoop.

 

Het plan is om de 2CD op 1 november uit te brengen, voorlopig exclusief voor de webshop en de tour-merchandise. Twee maanden later gaat 'ie dan in de gewone verkoop, zodat het album ook in de winkels- voor zover die nog bestaan dan- en via andere internet-kanalen aan te schaffen zal zijn. Tijdens de (tamelijk korte maar wel intense) tour eind dit jaar zullen we een aantal nummers spelen, die het meest geschikt zijn voor uitvoering in het club-circuit. Er staat ons uiteindelijk- maar nog niet deze tour- een zeer theatrale versie voor ogen, met veel meer toetsers en bellen. Hopelijk gaat dat allemaal lukken. Cleopatra- The Crown of Isis, een orkestraal en ambitieus project, zal op die manier het beste tot zijn recht komen. Dit is echter, heel letterlijk, nog toekomstmuziek.

 

Ton