CAMEL

 

5 maart 2014

 

Het kan raar lopen. Het ene moment ben je nog druk bezig met de juist lekker op gang gekomen opnames van het nieuwe Kayak project 'Cleopatra- The Crown of Isis', het volgende studeer je je noodgedwongen tien slagen in de rondte om het Camel repertoire enigszins onder de knie te krijgen.

 

Ik kijk terug op twee bizarre weken. Maandagochtend 17 februari kwam er een noodkreet uit Engeland: de huidige Camel toetsenist Guy LeBlanc bleek zodanig met zijn gezondheid te kampen dat het voor hem niet mogelijk bleek de Europese tour te doen, die op 2 maart zou beginnen in Paradiso te Amsterdam. Of ik hem wilde vervangen. En ik begreep dat de consequenties van een eventueel 'nee' mijnerzijds voor Camel eigenlijk nauwelijks te overzien zouden zijn.

 

In de minimale tijd die ik had om te beslissen was het eigenlijk ook niet mogelijk om precies in te schatten waar ik aan begon en wat de consequenties voor mijzelf zouden zijn. Er lag twee uur en een kwartier nieuwe muziek klaar om in te studeren, waarbij ik binnen vijf dagen moest proberen de plaats in te nemen van een uiterst bedreven toetsenman, met zijn eigen spelstijl, invulling van de partijen en toetsen-set up. En er stonden tevens opnames gepland voor Kayak/Cleopatra: twee dagen slagwerk die eigenlijk niet afgezegd konden worden, omdat dit de voltooiing van het hele project onacceptabel zou uitstellen. Dat betekende weer dat er amper twee dagen waren om te repeteren met de hele band- gekkenwerk, eigenlijk. Met Kayak repeteren we al vijf dagen voor een tour, en dan is het repertoire al deels gekend en goed voorbereid. Waar begon ik aan?

 

Maar ik volgde mijn hart, overlegde met Irene en zei ja. Ik kon ze niet laten vallen en hoe treurig de aanleiding ook was, eerdere tours met Camel had ik altijd met veel plezier gedaan, en spelen met zo'n klasse-band en een van de beste gitaristen ter wereld is voor een muzikant natuurlijk geweldig. Alleen, tja, de voorbereiding was wel wat kort, zeg maar.

 

Andy Latimer stuurde me de audio op van een live concert met de partijen van Guy op aparte sporen, zodat ik ongeveer kon nagaan wat hij speelde. Ik wist al wel dat ik niet alles uit mijn hoofd zou kunnen leren in die korte tijd, dus ik ging driftig aan het naspelen en opschrijven wat ik hoorde. Een i-Pad met daarop de belangrijkste nootjes en akkoorden er op zou me de eerste concerten moeten doorhelpen, zodat ik wist wat ik moest spelen en op welk keyboard met welke sound ik geacht werd dat te doen. Het nadeel echter van het gebruiken van bladmuziek is dat het heel moeilijk is daar weer van los te komen. Op een gegeven moment zou je het repertoire uit je hoofd moeten kennen, maar zolang die iPad daar ligt, blijf je ervan afhankelijk. Maar niet-opschrijven was geen optie, dus dat moest dan maar.

 

Na een paar dagen begon ik de nummers enigszins onder de knie te krijgen- dat wil zeggen, zo'n beetje meespelen met wat ik hoorde. Dat is nog wel iets anders dan daadwerkelijk zelfstandig spelen in een band op een andere keyboard set up dan wat je gewend bent. Een belangrijk deel van zijn partijen speelde Guy op een keyboard waar ik zelf geen ervaring mee had (de Nord), maar het leek me handig om dat instrument ook als basis te nemen. Niet zonder risico, want hoewel ik er veel goede dingen over had gehoord, moet je toch wel vertrouwd met zo'n keyboard raken, en het liefst moet je er een 'klik' mee hebben- anders wordt het nooit wat. Ondertussen waren er zoals gezegd nog twee Kayak drum-dagen gepland, op 24 en 26 februari in de SoundVision studio te Arnhem. Even overschakelen dus. Onze drummer Hans Eijkenaar presteerde het om in die korte tijd niet minder dan 23 nummers op te nemen (en dan was hij ook nog op tijd thuis voor de avondmaaltijd, geloof het of niet). 's Avonds na de opnames gingen Irene en ik ergens een hapje eten, en het was een bijna surrealistische situatie. Het was woensdagavond, en zondag was het eerste optreden in Paradiso met een band waarmee ik nog helemaal niet gerepeteerd had! En dan moest ik ook nog even heen en weer naar Engeland, wat in mijn geval iets meer tijd in beslag neemt dan bij mensen die gewoon vliegen.

 

27 februari vertrok ik dus met de trein via de Kanaaltunnel naar Londen, waar ik vervolgens werd opgehaald om door te rijden naar de repetitieruimte, die zich op het terrein bevond van de beroemde studio's van Peter Gabriel, The Real World. In de namiddag konden we beginnen. (overigens: een aanrader, de Eurostar. Half negen van Amsterdam Schiphol vertrokken, om twaalf uur in Londen.) Het was een hartelijk weerzien met de meeste bandleden- alleen mijn collega-toetsenist Jason Hart had ik nog niet eerder ontmoet. Veel tijd om uitgebreid bij te praten was er op dat moment niet, maar tijdens de tour zouden we dat ongetwijfeld wel kunnen inhalen. Het voelde goed. Ik had Andy, Colin en Denis zo'n elf jaar niet gezien, maar het leek desondanks alsof we vorige week pas afscheid hadden genomen.

 

Maar verder was het inderdaad wel even wennen. Nog los van de vele nootjes die ik me in die korte tijd had geprobeerd eigen te maken, had ik ook wat problemen met de keyboard set up: twee keyboards gebruikte ik zelf ook al (de D70 en de Fantom G8 van Roland) maar ik had nog geen idee hoe ik die Nord naar tevredenheid kon programmeren. Er was weinig gelegenheid om eens rustig de handleiding door te nemen, en de pre-sets van Guy kon ik door mijn andere spelstijl niet 1-2-3- gebruiken. Er was dus geen sprake van liefde op het eerste gezicht, laat ik het zo zeggen. Inmiddels is de kou volledig uit de lucht, maar dat duurde toch wel even. Vrijdag de 28e om half twee- we hadden net gelunched- viel plotseling de stroom uit. Je bedenkt het niet- als er immers een ding was waar we absoluut niet op zaten te wachten was het wel een powercut. Pas bijna vier uur later floepten de lampjes en versterkers weer aan en konden we verder. De volgende dag hadden we maar tot het middaguur de tijd, omdat de apparatuur moest worden ingepakt voor de overtocht per ferry. Maar desondanks was er geen paniek. De hele band had het gevoel: dit gaat goed komen. Ook de crew is bijzonder professioneel, bereidwillig en vriendelijk: er staat voor een paar honderd jaar aan ervaring achter ons.

 

De tour wordt gedaan per sleeper-coach. Dat wil zeggen dat de hele band + crew (momenteel 13 personen) in de bus reist en daar ook slaapt. Het is weliswaar een ruime bus, maar heel veel privacy is er niet, dat mag duidelijk zijn. Je slaapt in een kooi waarin je je net kunt omdraaien, en het gangpad biedt slechts ruimte aan een persoon, die zich in de meeste gevallen bukkend moet voortbewegen om geen hoofdletsel op te lopen. De capriolen die sommigen (ik noem geen namen) moeten uitvoeren om uit hun kooi te kunnen komen leveren bijzonder spectaculaire scenes op. Na het optreden wordt er gereden naar de volgende lokatie. Het is niet altijd even eenvoudig om in slaap te komen terwijl de bus doordendert over wat minder goed geëffende wegen, maar alles went en een goede fles wijn doet wonderen.

 

Eenmaal op weg naar Dover bleek dat de electra in de bus niet goed functioneerde. Twee stroomstoringen binnen twee dagen, ik vond het veel. Vooral de ontdekking dat het onmogelijk bleek thee te zetten tijdens de rit was aanleiding tot merkbare onrust onder mijn Engelse collega's en vrienden. Er werd dus ook nog even een kleine omweg genomen naar een werkplaats waar het euvel werd verholpen. Om twaalf uur 's nachts vertrokken we van Dover naar Calais, om van daaruit door te rijden naar Amsterdam.

 

Het is eigenaardig wakker worden op de parkeerplaats van Paradiso. Het is sowieso eigenaardig wakker worden tijdens een tour als deze omdat je nooit precies weet waar de route die ochtend eindigt. Soms blijkt het inderdaad een parkeerplaats, maar het kan ook zijn dat je je luikje openschuift en uitkijkt op een muur of een stoep aan een drukke straat. De bus is geblindeerd, dus het is niet zo dat jan en alleman naar binnen kan kijken, maar het blijft een vreemde ervaring. Het optreden in Paradiso verliep (althans voor mij) boven verwachting. Er ging bijzonder weinig echt mis en het publiek droeg ons op handen- ongetwijfeld ook op de hoogte van de problemen waarmee de band te kampen had gehad. Inmiddels zijn we twee optredens verder. De dag erop in het door carnaval geteisterde Eindhoven en gisteren in Gent, waar Denis en ik 's middags nog even in de St. Baafs Kathedraal het Lam Gods hebben bekeken en ter compensatie in een tentje aan de overkant een kip tandoori zijn gaan eten.

 

De band raakt steeds beter op elkaar ingespeeld. Een paar technische kwesties, die onvermijdelijk en altijd opduiken, zijn opgelost, en ik begin mijn (nou ja, Andy's) Nord steeds meer te waarderen. Vandaag, 5 maart, zitten we in een hotel in de buurt van Stuttgart waar we een dag moeten zien stuk te slaan omdat het concert pas morgen is. Tijd voor een blog, dus!

 

Ton